Als het uit de hand loopt…
Iemand vertelde mij gister getuigen te zijn geweest van een heftige clash tussen een vader en puber zoon.
Een flinke agressieve uiting van onmacht. Een escalatie met onveiligheid en grensoverschrijding.
Heftig en onmachtig voor alle betrokkenen. Dat geld voor degene die tegenover elkaar staan maar ook voor degene die hier getuigen van zijn.
Verstrikt raken in onvermogen is zo ontzettend spannend. Het raakt het meest gekwetste stuk in jezelf. Daar waar je je niet gezien en serieus genomen voelt.
Ergens wil je controle en de situatie de baas worden.
Het is zo pijnlijk, verscheurend en verwoestend wanneer dit uitmond in een machteloos afbijten en projecteren op elkaar. Dat kan ‘slechts’ verbaal zijn maar helaas ook fysiek.
Zeker wanneer een ‘volwassen’ man een kind/puber verantwoordelijk maakt voor zijn eigen onvermogen.
Alsof wanneer de puber stopt met zijn gedrag het weer oké is.
Alsof de puber hem de pijn geeft, iets fout doet, slecht is en niet welkom met wie hij is.
Het is zo waardevol voor mannen om in contact te staan met hun woede. Om het aan te lijnen en er ‘vrienden’ mee te zijn. Als een levenskracht die stevige teugels heeft. Zodat je het kunt oproepen én wegsturen. Dat je er zelf niet bang voor hoeft te zijn en daarmee andere ook niet.
Dat je het kunt herkennen, beamen en er zelf zorg voor kunt dragen.
Já ik bén nu gefrustreerd en woedend.
Dit is van mij, deze onmacht, geraaktheid, onveiligheid, deze woede en verdriet is van mij. Ja dat zie en benoem je goed!!!
Hier ga ik zelf zorg voor dragen, hiervoor ga ik steun vinden bij anderen, bij andere mannen.
Dit is niet van jou mijn zoon, het is echter wel pijnlijk en verwarrend dat dit in contact met jou wakker wordt. Ik schrik hiervan, ik schrik dat ik ergens bang ben voor mezelf.
Om de verbinding met mezelf én de verbinding met jou te verliezen.
Hier weet ik het even niet meer. Hier vind ik het doodeng, ben ik kwetsbaar en alles behalve feilloos.
WELKOM MAN met alles wat je bent.
Durf de stap te maken om meer in verbinding en vertrouwen met jezelf te komen. Omarm de woede en het gekwetste verdriet dat er aan ten grondslag ligt.
Alleen zo stap je uit het zichzelf herhalende cirkeltje, uit je systemische patroon van je familie ouders en voorouders.
Alleen zo kun je je zoon voor-leven hoe je met je eigen onvermogen en onmacht dealt. Zonder destructief te zijn, jezelf te isoleren en uit verbinding te gaan. Zonder het respect en de waardering voor jezelf te verliezen .
Zodat hij een voorbeeld krijgt hoe hij welkom kan zijn met zijn levenskracht.
Op liefdevolle bewuste verbindingen tussen mannen, vaders, zonen, zussen moeders, geliefden, buren en collega’s.
********
