Bang om ‘Door de mand te vallen’
Ken je ook dat idee dat zich kan aandienen dat je doorzien wordt. Dat er iets doorgeprikt gaat worden. Dat het open en bloot wordt gelegd dat je van een lager niveau bent. Dat je alsnog ontmaskert wordt.
Ik herken een laag in mezelf die bang is om door de mand te vallen.
Alsof er een raad, commissie of jury is die na grondig onderzoek bewijs hebben gevonden dat ik helemaal niet degene ben die ik zeg dat ik ben. Zoals ik me vrolijk en zelfverzekerd voor doe en presenteer.
Ik merk dat dit in mijn werk en missie het geval is maar ook in de liefde.
Nu ik me laag voor laag steeds meer en verder open voor een nieuwe liefde in mijn leven, lijkt het dat ik steeds naakter wordt. Ik laat me steeds meer zien. Er gaan steeds meer deuren open, schilden af, lagen afgepeld.
Het lijkt verdacht veel op een gewaagde striptease waarin je op muziek heel langzaam steeds stuk voor stuk je kleding aflegt.
Wat als iemand me helemaal ziet?
Wat als ik veroordeelt wordt? Een vonnis uitgesproken wordt. Ik berecht wordt. Aan de schandpaal wordt gebonden.
Het lijkt een diepe oude angst, een angst om tevoorschijn te komen in eigenheid, eigenzinnigheid, eigengereidheid, eigenaardigheid.
De vraag is ergens ook…
Durf ik bij mezelf te blijven? Ben ik voldoende met mezelf in vertrouwen en ontspanning dat ik de moed heb om trouw aan mezelf te blijven.
Durf ik het aan om trouw aan mijn waarheid te blijven, veroordeeld te worden en om in de ogen van de ander te falen en boete te moeten doen.
Durf ik mijn waarheid te dienen en er in te ontspannen wanneer dit betekent dat ik daarmee in de ogen van anderen op de brandstapel thuis hoor?
Kan ik mijn lot aanvaarden wanneer ik op het hakblok lig omdat ik mijn eigen waarheid trouw blijf.
Ik was gister met mijn nieuwe liefde op een plek in de natuur waar volgens de overlevering al eeuwen geleden recht werd gesproken en offerdiensten werden gehouden.
Als kind heb ik te maken gehad met uit huis plaatsing, jeugdzorg, intstanties, psychologen en onder toezien van gestaan.
Ik voelde me hier niet gezien, mijn waarheid was niet relevant. Mijn lot lag in de handen van volwassenen die mij niet als eerste prioriteit hadden. Mijn zijn werd geanalyseerd en gediagnostiseerd.
Ik ontdek hier ergens een risico om mij zelf te laten zien. De gevolgen van doorzien worden en er op veroordeelt worden en te worden verlaten en verbannen.
Maar ja het leven is een te mooie uitdaging en ik ga het niet uit de weg.
Er is een onverslaanbare nieuwsgierigheid en een steeds krachtiger vertrouwen in mij. Mezelf laten zien in alle zichtbaarheid en raakbaarheid kent ook het risico dat ik er juist wel in gezien én ontvangen wordt. In de eerste plaats door mezelf.
‘Hier ben ik’
Ik vang mezelf op als de mand, op wat voor manier dan ook, niet sterk genoeg is om mij te dragen.
Sascha van Ras
